Zeg je Kamer van Koophandel zeg ik adressenverkopers. Toen ik mij in Amsterdam als illustrator kwam inschrijven werd me gevraagd in welke branche ik dacht te gaan opereren. Ik kreeg een lijstje met een handvol vast omschreven categorieën en heb iets als reclame, marketing en communicatie aangevinkt. Sindsdien heb ik tientallen kilo’s reclamemateriaal ontvangen en word ik van tijd tot tijd opgebeld door iemand die graag de beheerder van het wagenpark van mijn firma wil spreken. Het wagenpark staat in de fietsenberging en het drukwerk gaat linea recta naar de oudpapiercontainer. Wel controleer ik dikkere verzendsels op plastic gadgets voordat ik ze naar mijn papiermand verban. Vandaag kreeg ik een A4 envelop met een veelbelovende bobbel er in. Dat bleek een pen. Leuk. Voor de verandering besloot ik de bijgaande brief dit keer wel te lezen.

‘Gelukkige 8e verjaardag!’
Knap mis, denk ik eerst, maar ze blijken het aantal jaren dat mijn bedrijf bestaat te bedoelen.

‘Ter ere van uw jubileum willen we u graag dit aanbod doen van de Speciale Uitgave 8 jaar van de Paragon-celebration-pen.’
Symphatiek. Ik wist niet eens dat een achtjarig jubileum gevierd wordt. Ik heb er nog niks mee gedaan ook, eigenlijk, met mijn jubileum. Goed idee wel.

‘Neemt u even tijd om naar het gepersonaliseerde voorbeeld, dat we hebben bijgesloten, te kijken. Dat ziet er toch fantastisch uit: krachtige, moderne stijl, glanzende lakafwerking en gepolitoerde afwerking van chroom.’
Die beschadigingen op het metaal springen mij nogal in het oog. Ik heb ze er met een nagel proberen af te krijgen maar dat gaat niet. Er zal wel een eenmalig foutje tijdens het politoereren gemaakt zijn. Desondanks, mooie pen. Stijlvol.

‘U kunt zich wel voorstellen hoezeer uw klanten onder de indruk zullen zijn als zij deze stijlvolle pen met uw advertentie permanent op de gepolitoerde huls gegraveerd, krijgen aangeboden.’
Ik stel het me voor. De klant, tijdens een belangrijke meeting, met MIJN pen in haar vingers. Collega’s en zakenpartners staan om haar heen gedromd.
    ‘Kijk, zijn bedrijfsnaam, postcode en woonplaats staan er op, zien jullie wel?’
‘Wow, smaakvol, in die Arial! Maar blijft dat wel zitten?’
‘Dat mag je wel zeggen. Dit is een levenslange lasergravure.’
‘Dat achtje, in die lauwerkrans,’ wijst een CEO. Zijn zegelring blinkt in het licht. ‘waar staat dat voor?’
‘Dit is een Jubileumpen. Zijn zaak bestaat acht jaar en daarom schonk hij mij deze pen.’ Een bewonderend gemompel stijgt op uit de groep.
‘Hij zal je wel hoog hebben zitten dan. Acht jaar al? Wat een stayer. Ik wil die man leren kennen!’
Ik begin enthousiast te worden en begin al lezend de kamer op en neer te benen.

‘Dit is een geschenk dat uw klanten op prijs zullen stellen en nog jarenlang zullen gebruiken. En elke keer dat zij dit prachtige schrijfinstrument zullen oppakken, zullen zij zich uw attentie herinneren en ze zullen eerst aan u denken elke keer dat zij uw product of diensten nodig hebben.’
Potverdrie. Dit had ik bij mijn vijfjarig jubileum al moeten doen! Telkens weer zal ik in de gedachten van mijn klanten zijn. Jarenlang! Goeie inkt, zal er wel in zitten ook, dat die zo lang meegaat.
    Ik spring achter mijn bureau, pak de pen en begin haastig het bestelformulier in te vullen. De Paragon-celebration schrijft wat stroperig. Die moet je waarschijnlijk gewoon een beetje los schrijven. Es kijken, bij vijftig exemplaren kosten de pennen negenennegentig cent per stuk, en per vijfhonderd maar negenentachtig. Dit is niet het moment om knieperig te zijn. Gewoon hup, iedereen die ik ken zo’n pen en de rest stuur ik op ter acquisitie. Ik zet een vinkje bij 500. Kleur van de pen? Eh, zwart. Dat heeft iets voornaams. Schrijfkleur: ook zwart. Adresgegevens in blokletters, handtekening er op en hij kan op de post. Ik kan niet wachten op de komst van mijn vijfhonderd pennen.
    Als ik de schaar ter hand neem om de bestelbon uit te knippen zie ik ineens de kleine lettertjes boven de stippellijn.
‘In verband met de correcte ontvangst van uw bestelgegevens, gelieve de onderzijde van bestelbon als eerste in fax te plaatsen.’
    Verslagen leg ik de schaar weer neer. Ik heb geen fax. Nooit gehad ook. Ik ken ook niemand met een fax. Ik verfrommel de brief en smijt hem in een hoek. Hoe moet ik in godsnaam nu mijn jubileum vieren?

Bijna zat ik weer bij een club, bijna. Roeien met een sloep om tegenwicht te bieden aan het schermslavenbestaan. Steviger armen wil ik kweken, zodat ik nog meer kan tekenen en schrijven.

Vier keer train ik mee. Door weer en wind, in het donker, in een natte boot. Hoekige kerels hanteren er een stevig tempo, met mijn tong op mijn schoenen hou ik ze bij. Vanavond trainen we rustig, wordt me verteld, de wedstrijdtraining is andere koek. Na afloop wordt er een café opgezocht om te drinken en over roeien te praten. Vele, vaak gewonnen, wedstrijden worden nog es uitgebreid doorgenomen. Ik drink er een paar mee, groet het gezelschap en rij peinzend naar huis.

Ik heet nu aspirant en sta op een lijst. Er is sprake van een vergadering, tien kilometer buiten de stad. En een andere, in het restaurant van een van de clubsponsors, met eten na. Ook wordt er meermaals op aangedrongen aan te geven welke wedstrijden ik allemaal mee wil doen. Dat zijn er nogal wat, ik zie mijn weekends al steady volstromen. Dan is er natuurlijk het onderhoud van de boot, wie kan er meehelpen? Verder moeten er nieuwe clubkostuums aangeschaft worden, met de naam van de kledingsponsor erop. Die moeten gekocht worden in de winkel van de kledingsponsor.

Ik krijg een jeuk waarvan ik vergeten was dat ik die krijgen kon. Clubjeuk, die je krijgt als je van deur tot deur moet om koeken te verkopen ten behoeve van de clubkas van je club. Weet je al of je lid wilt worden van de club, wordt gevraagd. Ik moet er nog even over nadenken.
In het weekend fiets ik rustig langs de rivier als ik een sloep vol clubleden langs zie varen. Er wordt strak geroeid, in puntgave clubshirts. Ik veins interesse in de andere kant van de weg totdat ze ruimschoots uit beeld verdwenen zijn.

Het is me ineens volkomen duidelijk. Ik mis een clubgen. Dit alles is dikke prima, maar niet voor mij. Mijn pseudoniem heb ik niet voor niks.