1. En waar kom jij eigenlijk vandaan, vraagt ze me, in haar keurig bijgepunte ABN.
Uit Amsterdam, antwoord ik naar waarheid.
Maar eh, kom je daar ook oorsprónkelijk vandaan? vraagt ze door. Haar ogen vernauwen zich tot spleetjes.
Nou, zeg ik, ik ben indertijd in Friesland opgegroeid, in Heerenveen.
Aha! klinkt het triomfantelijk, ik meende al een noordelijke tongval te bespeuren!

In mijn hoofd hoor ik:
– Niet lullig bedoeld hoor, maar volgens mij zit er iets bij je mond.
– Och hemel, inderdaad. Mijn excuses joh. Ik had me vanochtend dacht ik echt goed gewassen maar blijkbaar is er toch een stukje Fries blijven zitten. Het kan soms bliksems hardnekkig zijn.

2.
Wij mannen zitten aan de stamtafel en aan het bier. Het gaat over buitenlandse politiek. Hoe heet die premier van Japan ook alweer? Het wil ons maar niet te binnen schieten. Een hippe Amsterdame passeert ons onderweg naar de wc. Zeg meissie, bromt de oudste in ons gezelschap, weet jij misschien hoe de premier van Japan heet? We zitten omhoog!
Jazeker weet ik dat! juicht ze blij, (mijn Friesaccentherkenningsradar schiet onmiddelijk aan) Shinzo Abe!
Wij spreken onze waardering uit over haar parate kennis. Jullie mogen me alles vragen hoor, kirt ze koket en lichtjes aangeschoten, het hemd van m’n lijf!
Mijn herkenningsradar bevestigt een direct hit: er is subtiel maar desondanks ontegensprekelijk sprake van een Fries accent.
Ik heb wel een vraag voor je, zeg ik zoet maar vals. Waar precíés uit Friesland kom je vandaan?
Haar lach verdwijnt onmiddelijk. Haar schouders zakken naar beneden. Uit de buurt van Leeuwarden, geeft ze verslagen toe. Knap dat je dat kan horen. Want het is al héél lang geleden hoor! voegt ze er veronschuldigend aan toe.
Nou. Zo moeilijk was dat niet hoor, je hebt een stevig accent, sar ik nog even door.
Het is duidelijk genoeg geweest zo, haastig verdwijnt de undercoverfriezinne het toilet in.
Ik kijk mijn stamtafelgenoten triomfantelijk aan maar ons gesprekje is blijkbaar langs ze heen gegaan. Het zal wel iets Fries zijn.